Sommige paden ontstaan niet uit een groot plan, maar uit kleine stappen — soms ook uit stiltes, uit wat moeilijk was, of uit het verlangen om iets anders te doen met wat het leven brengt.Zo begon ook mijn pad.
Dat ik altijd al een bijzondere affiniteit had met kinderen, is iets wat me mijn hele leven heeft vergezeld. Na twaalf jaar in het onderwijs zette ik de stap naar het werk als pedagogisch coach. Toch bleef er een verlangen knagen. Ik voelde dat ik mensen op een persoonlijkere manier wilde helpen. Zo begon ik aan de opleiding tot kinder- en jongerentherapeut en startte ik in 2020 mijn praktijk in bijberoep.
Na een tijdje merkte ik dat er energielekken ontstonden. Ouders verwachtten dat ík het zou oplossen. Ik werkte met het kind, maar miste de echte verbinding met de ouders — al had ik dat toen nog niet zo door.
Tot het moment kwam waarop mijn rekker brak. Na de zoveelste opname van onze dochter — eentje die we niet hadden zien aankomen — belandde ik in een zware zorgburn-out. In die periode besefte ik pas echt de impact van jarenlang zorgen. Er kwam ruimte voor levend verlies, voor het besef dat mijn grenzen vervaagd waren. Dat ik voortdurend aan het redden was. Dat mijn rol als mama verstrengeld raakte met die van hulpverlener.
En tegelijk groeide er ook iets nieuws: het besef dat ik verbinding zó belangrijk vind. Dat mijn taak niet enkel lag bij het begeleiden van kinderen, maar dat ik ook een plek mocht creëren voor zorgouders en mantelzorgers — een plek waar ze even mochten zijn, waar (h)erkenning en ademruimte mogelijk zijn.
Langzaam groeide het inzicht dat mijn kennis en ervaring rond rouw en verlies verder mochten verdiepen, dat ik in dat landschap mijn plek mocht innemen. Het heeft tijd gekost om te geloven dat mijn ervaring delen waardevol is, dat ik anderen hiermee echt kan helpen.
Het waren intense jaren. Ze hebben veel van me gevraagd, maar ook zoveel gebracht. Men zegt vaak dat je eerst door een diep dal moet om weer te kunnen klimmen — en ja, dat is echt zo.
Vandaag ga ik verder op pad, met een rugzak vol ervaringen, ook pijnlijke, maar ze helpen me om mijn pad bewust te blijven bewandelen. En ik ben mijn eigen gids — degene die bepaalt welke richting ik mag uitgaan.
Zo weten jullie nu een beetje hoe De Bergpas is ontstaan.
Of misschien mag ik zeggen: De Bergpas 2.0. 😉
En misschien is dat precies wat dit pad me leert: blijven bewegen, blijven voelen, blijven kiezen voor verbinding.
Vanuit mijn pad,
Kathleen